Gdy wracam z Tajlandii za każdym razem przywożę ze sobą wiele uśmiechu i pozytywnych emocji. Mimo, że odwiedziłam ten piękny kraj wiele razy, zawsze znajduję coś co mnie zaskakuje. Bangkok to miasto aniołów. Jego pełna nazwa jest tak długa, że wpisano ją do księgi rekordów Guinessa. Miasto aniołów, wielkie miasto, rezydencja świętego klejnotuIndry (Szmaragdowego Buddy), niezdobyte miasto Boga, wielka stolica świata, ozdobiona dziewięcioma bezcennymi kamieniami szlachetnymi, miasto pałaców królewskich, równającym niebiańskiemu domowi odrodzonego Boga; miasto, podarowane przez Indrę i zbudowane przez Wiszwakarmana.

Bankok zmienia się z roku na rok. Coraz mniej jest ulic, na których widać śmieci. Pojawia się ład i porządek. Miasto stało się przez to jaśniejsze, bardziej przyjazne. Jedzenie smakuje cudownie, a uliczni sprzedawcy przygotowują je jeszcze staranniej. Moja wyprawa przypadała na koniec pory deszczowej. Nocny widok na Bankok z przeszklonej restauracji gdzieś na szczycie wieżowca, zapierał dech w piersiach. Dosłownie czuło się pulsowanie miasta. Każda godzina spędzana w tym mieście jest magiczna, niepowtarzalna. Zaskoczenie, egzotyka, uśmiech kryją się za każdym rogiem. Architektura, zabytki, wyśmienite jedzenie i pogodni Tajowie sprawiają, że chciałoby się tu zostać nie kilka dni, lecz kilka tygodni. Moim miejscem docelowym tym razem był hotel na tratwach w pięknej prowincji Kanachanabouri. W drodze zatrzymujemy się na bazarze. To w miejscach takich jak to bije serce tradycyjnej Tajlandii. Istna uczta kolorów, smaków, zapachów. Po kilku chwilach trzymam liście limonki, galangal i trawę cytrynową. Przyprawy, bez których tajlandzka kuchnia nie mogłaby istnieć. Do hotelu płyniemy kanałami. Brzegi porośnięte bujną roślinnością hipnotyzują. Gdzieś wśród drzew wzbija się stado kolorowych ptaków, tak barwnych, że aż nierealnych. Kawałek dalej na gałęzi dostrzegam majestatycznego warana wygrzewającego się w gorącym słońcu. Siedzę w bezruchu i nie chce nawet drgnąć, aby nie stracić ani sekundy z tego co jawi mi się przed oczyma…
Przyroda , błękit nieba, soczysta zieleń palm i normalne życie mieszkańców tego regionu, które od wieków toczy się na wodzie. Chciałabym tu pozostać na zawsze, ale program ma swoje ramy. Docieramy do celu. Naszym oczom ukazuje się hotel na tratwach, o którym wspominałam już Państwu jakiś czas temu. Ostatni raz byłam tu cztery lata temu, jednak gdy tylko z za zakrętu rzeki wyłoniła się sylwetka niskich budynków wspomnienia wracają, jakbym była tu wczoraj. Kiedy nasze łodzie cumują powoli zapada zmierzch, zapach lamp naftowych i odgłosy otaczającej nas przyrody przypominają o tym, że to nie sen, że tu życie toczy się naprawdę. Długo nie mogę zasnąć bo szkoda tu spać. Przyroda dookoła, granatowe niebo i gwiazdy nad głową tworzą scenerię, która karmi każdy zmysł. Poranek przychodzi powoli. Promienie słońca przebijają się przez gęste drzewa, a słoń z pobliskiej wioski budzi wszystkich kąpiąc się radośnie w rzece nieopodal brzegu.
To niesamowite miejsce i niesamowite chwile…

Leniwy poranek kończymy śniadaniem. Pakujemy się niechętnie bo każdy z nas chciałby tu zostać dłużej. Choćby jeden dzień. Czeka na nas jednak nocleg w sercu dżungli. Nasze schronienie jest wykute w skale zawieszone tuż nad urwiskiem przy rzece Kwaii. Zażywamy kąpieli. Cieszymy się przyrodą i swoim towarzystwem. Kolacje jemy na polanie. Lampiony, błękitne niebo, aż ciężkie od gwiazd i tajska kuchnia pełna smaku towarzyszą nam do późnego wieczora. Kładziemy się myśląc o przygodzie, która czeka nas jutro…

Szanowni Państwo, to opowieść, którą przywiozłam ledwie chwilę temu. Razem z współpracującą z nami firmą i jej gośćmi odkrywaliśmy Tajlandię. Jeśli mają Państwo ochotę usłyszeć jak się skończyła zapraszam do biura, chętnie podzielę się dalszym ciągiem przy filiżance herbaty.
Jeśli macie Państwo ochotę by Tajlandia stała się dla was początkiem wspaniałej przygody tej jesieni i zimy zapraszam serdecznie do magicznej Azji.

Serdecznie zapraszam;
Agnieszka Rąpała